Bart Nijman: 'Zelfs een lintje doorknippen lukt Marjolein Faber nog niet eens'

Potsierlijk. Dat is het woord dat Marjolein Faber bij me oproept. Ze is een potsierlijk personage, dat potsierlijke politiek bedrijft met potsierlijke proefballonnetjes en potsierlijke plagerijen. Ze geeft niet alleen slecht af op het ‘strengste migratiebeleid ooit’ en op de coalitie als geheel, ook de tweets van Geert Wilders waarin hij zijn migratieminister ‘lef’ toedicht en ‘dapper’ noemt, pruttelen van potsierlijkheid.

Ze zorgt via deze potsierlijke loftuitingen zelfs voor barsten in het harnas van onverzettelijke humeurigheid dat Wilders digitaal al jaren draagt. Ieder compliment voor Faber is een zwaktebod dat de rest van zijn standvastige retoriek uitholt, een trend die gelijke tred houdt met de erosie van de PVV in de peilingen.

Verleden jaar roemde ik Faber op deze plek nog om haar ‘intrinsieke wil’ om het asielsysteem aan te pakken, om haar ‘toewijding en intentie’ en over hoe ‘dapper’ het toch is dat ze zichzelf ‘voluit in beeld zet als verantwoordelijke’. Die woorden lezen met de kennis van nu, je raadt het al, ook een beetje potsierlijk. Ik kom er dan ook graag op terug.

‘Oordelen over haar functioneren volgen nadat ze eenmaal begonnen is aan haar nieuwe baan,’ schreef ik in een ander cursiefje. Dat moment is aangebroken: het is he-le-maal niks, dat functioneren van Faber. De aanleiding voor dit stukje is natuurlijk die volkomen debiele lintjesweigering voor een paar asielambtenaren. Hartstikke leuk dat een derde van de PVV-achterban het volgens de peilingen ervaart als een rechte rug van een minister die weigert een ‘stempelmachine’ te zijn voor wat gestoffeerde staatscomplimentjes, maar het is het zoveelste schijnbeweginkje in het arsenaal van onbenul van Marjolein Faber.

Het is in ieder geval een nieuw dieptepunt na de matrixborden met ‘hier werken wij aan uw terugkeer’ in Ter Apel, zonder dat er werkelijk iemand aan de terugkeer van migranten werkt. Ja, haar grenscontroles schijnen wel iets opgeleverd te hebben, maar ook dat blijven hete druppels op een gloeiende plaat.

Het is natuurlijk niet volledig de schuld van Faber dat het asielsysteem een onwrikbaar, diep in de morele en financiële belangen verankerde teringzooi is. Maar het mag toch onderhand wel duidelijk zijn dat haar leidende hand never nooit tot het ‘strengste asielbeleid ooit’ zal leiden. Zelfs een lintje doorknippen lukt haar nog niet eens. Dat de oppositie het vertrouwen in haar opzegt over deze flutkwestie, is trouwens ook potsierlijk.

Maar goed, het zat eraan te komen en veel blessuretijd lijkt de oppositie niet meer te hebben voor moties van wantrouwen. Want na NSC zakken ook PVV en BBB weg in de peilingen terwijl de VVD begint te klimmen. Nog eventjes en Rutte V valt, en zijn we terug bij af: een middenkabinet met een sokpop van Mark Rutte als premier. Potsierlijk.