Actrice Petra Laseur (1939-2025) was veelzijdig, eigenzinnig en allang niet meer de dochter van

Lang voordat het begrip ‘nepobaby’ was uitgevonden, was Petra Laseur er al een. Haar moeder was Mary Dresselhuys (1907-2004), toneeldiva, wier naam zo groot is dat er nog altijd prijzen en zalen naar haar vernoemd zijn. Haar vader was Cees Laseur, regisseur, acteur en later directeur van de beroemde Haagsche Comedie. Wil je het dan zelf in dat toch al kleine toneelwereldje maken, moet je van goeden huize komen.

Maar Petra Laseur kwam van goeden huize. En zoals er nu soms smalend over kinderen van beroemdheden wordt gesproken, trof ook zij eerst wat weerstand om in de voetsporen van haar ouders te treden. Op het Montessori Lyceum in Amsterdam mocht ze geen drama doen, want daar gold dat leerlingen niet mochten worden voorgetrokken. “Dus omdat mijn beide ouders aan het toneel waren, mocht ik niet meedoen,” vertelde ze in 2016 in Het Parool.

Geen diva

Het weerhield haar niet van een glansrijke carrière als actrice. Niet veel later zei haar moeder dat ze op haar zestiende van school af mocht als ze maar naar de Toneelschool ging. En zo geschiedde. Krap 19 jaar was ze afgestudeerd toneelspeelster en kon het spelen (‘Actéren? Vroeger heette dat gewoon spelen’) beginnen.

Petra Laseur was geen diva. Ze sprak soms licht spottend over de nieuwe generatie acteurs die met zendertjes werkten, en had een hang naar het toneel van vroeger, maar ze was ook nuchter, deed wat er van haar werd gevraagd en leverde. Ze werd geroemd om haar dictie, met perfect uitgesproken woorden, een prachtige melodie en altijd verstaanbaar, zelfs achterin de zaal. En om haar klare spel. Na haar afstuderen aan de Toneelschool in 1959 trad ze op met bijna alle grote gezelschappen in Nederland, zoals Globe, Toneelgroep Amsterdam en Het Nationale Toneel.

Eten en piano spelen

Maar ze begon haar loopbaan bij De Nederlandse Comedie, tot grote frustratie van haar vader Cees Laseur, die directeur was van de concurrent in Den Haag. Overigens maakte haar vader sinds haar vijfde nauwelijks deel uit van haar leven. In een interview in Het Parool vertelde ze: “Hij kwam wel eens naar Amsterdam, als hij een voorstelling had geregisseerd die hier in de schouwburg speelde. Dan kwam hij bij ons eten en speelde hij piano.”

Ze won twee keer de Theo d’Or, de belangrijkste toneelprijs. In 1973 voor haar rol in Hedda Gabler van Ibsen bij Zuidelijk Toneel Globe, en in 1981 voor haar rol als Lotte in Groot en klein van de jonge Duitse auteur Botho Strauss bij het Publiekstheater. Ook kreeg ze een Colombina voor haar (bijdragende) rol in Oom Wanja (1969).

Behalve voor toneel, was ze een veelgevraagde actrice in films en televisieseries. Zo speelde ze in de serie Dossier Verhulst (1987) en in het toneelstuk en de film Familie (2001), geschreven door Maria Goos. Ook nam ze in 2011 de rol van koningin Wilhelmina op zich in de musical Soldaat van Oranje.

Laatste groet

Vorig jaar vertelde ze in de podcast Lang Zal Ze Leven dat ze ernstig ziek was en dat ze zich niet wilde laten behandelen. Uit haar eerste huwelijk had ze twee zoons, en ze wilde nog de zestigste verjaardag van haar jongste meemaken. Daarnaast hoopte ze het huwelijk van haar oudste kleinzoon nog bij te wonen. Dat lukte. “We hebben nog een prachtig jaar met haar beleefd,” zegt haar zoon Andreas Oerlemans, die vertelde dat ze in de nacht van donderdag op vrijdag is overleden, op 85-jarige leeftijd.

Net als haar moeder stond Laseur nog tot op hoge leeftijd op het toneel. Haar laatste grote rol speelde ze in de muzikale komedie We Want More, die toepasselijk eindigde in de Mary Dresselhuys-zaal van Theater DeLaMar. Op diezelfde plek biedt haar familie het publiek op vrijdag 18 april de gelegenheid om een laatste groet te brengen.

Luister ook naar de Parool Podcast, dé podcast over Amsterdam waarin Raounak Khaddari en Tim Wagemakers je iedere week bijpraten over alles wat er in de stad gebeurt.