James Worthy: ‘Deze jongen speelt al 6 jaar Mario Kart tegen de semitransparante raceschaduw van zijn overleden broertje'

Vorige week zag ik iets moois op het internet. Dit verbaasde mij ontiegelijk, omdat ik al heel lang niets moois op het internet had gezien. Geen foto, geen kunstwerk, geen column, helemaal niets en toen stuitte ik dus op een filmpje waarin het spel Mario Kart de hoofdrol speelt. Boven het filmpje staat de tekst: My little brother passed away in 2019, but l'm forever racing against his record time in Mario Kart. 

Ik wil eigenlijk nog even terugkomen op het mooie dingen zien op het internet. Soms komen er natuurlijk wel dingen voorbij die mooi zijn bedoeld, maar niet zo binnenkomen. Neem de man die restaurants binnenloopt en dan driehonderd taco’s of pizza’s bestelt. 

‘Wat ga je met al dat eten doen?’ vraagt de vrouw achter de kassa dan.

‘Ik geef alles wat ik bestel aan de daklozen,’ zegt de man, opeens hoor je een mooi pianoriedeltje uit een Franse film opdoemen.

‘Dan krijg je alles gratis.’ 

Tien tellen later zie je de man eten uitdelen aan dakloze mensen. De cameraman zoomt in op een man zonder tanden die een stuk pizza uit elkaar probeert te zuigen. Het is hopelijk goed bedoeld, maar het wint geen schoonheidsprijs. Barmhartigheid hoeft nooit gefilmd te worden.

Soms zie ik ook van die filmpjes voorbijkomen van mensen die piano spelen op een station of vliegveld. En dan stapt er opeens een cellist uit het publiek die begint mee te spelen. Wow, wat hartverwarmend. Een vrouw met een klarinet stapt van de roltrap. Een man met een triangel komt de Burger King uitgerend. Dit is geen toevalstreffer meer, maar een toevalshattrick. De cameraman zoomt in op een vader met een klein kind. Ze geloven hun ogen niet. Wat is dit voor orgie van toevalligheden? Het is ongetwijfeld goed bedoeld, maar ik kan er niet tegen. Ik roep BOEEEE naar mijn scherm en geef tips aan de dwarsfluitist. Het onverklaarbare er zo verklaarbaar uit laten zien, is geen schoonheidsprijs waard. 

Even terug naar Mario Kart. De oudere broer racet dus al zes jaar tegen de semitransparante raceschaduw van zijn overleden broertje. Maar in feite is het geen racen, want de grote broer wil niet winnen. Hij wil niet de beste tijd neerzetten. Als hij de beste tijd neerzet, verdwijnt de tijd van zijn broertje en zijn raceschaduw ook. Hij verliest dus elke dag, zodat hij zijn broertje niet nog een keer hoeft te verliezen. Dat vind ik mooi. De doden laten winnen. Je kleine broertje die zijn einde al heeft bereikt toch eerder laten finishen.

Ik weet overigens niet of het filmpje op waarheid berust, maar dat vind ik helemaal niet erg. Mooie dingen hoeven niet per se waar te zijn. Alle lelijke dingen zijn al waar.