Spectaculaire Mathieu van der Poel voor derde keer op rij winnaar Parijs-Roubaix: ‘Ik heb deze keer elke steen gevoeld’

Aan de linkerkant van de kasseien van Mons-en-Pévèle zet Tadej Pogacar aan. Mathieu van der Poel zit meteen op zijn wiel. Het is het moment waarop Jasper Philipsen, tweede in de laatste twee edities van Parijs-Roubaix, het niet meer aankan. Met nog 46 kilometer te gaan is de Hel van het Noorden een tweestrijd geworden. Tussen de twee allerbeste wielrenners in eendaagse wedstrijden van dit moment.

Het is voor de derde keer dit klassieke voorjaar dat ze elkaar voortdurend aanvallen in een monument. Milaan-San Remo was drie weken geleden al een spektakelstuk, de Ronde van Vlaanderen werd dat vorige week ook. Parijs-Roubaix past perfect in dat rijtje. Vanwege de aanvalslust die beide tenoren al vroeg tonen. Vanwege het drama dat in het uur daarna volgt.

“Het is een zeer harde koers geweest, weer,” benadrukt Adrie van der Poel, de vader van de uiteindelijke winnaar. “Om je vingers bij af te likken.” Ze vragen het uiterste van elkaar, merkt Van der Poel zelf tegen het einde. “Ik heb heel erg afgezien.”

Val en lekke band

Allebei zien ze af; Pogacar en Van der Poel zien eruit alsof ze een veldslag uitvechten. Het zal ongetwijfeld ook met de opgebouwde vermoeidheid te maken hebben, met al het aanvallen en het pareren van de pogingen van de ander, dat de Sloveen acht kilometer nadat Philipsen is gelost de bocht mist. Hij gaat te snel op het moment dat hij moet insturen en komt ten val. Het is het beslissende moment in de koers.

Hoewel Van der Poel later nog een lekke band krijgt, rijdt hij vanaf dat moment redelijk onbedreigd naar zijn derde overwinning op rij in Parijs-Roubaix. Naar zijn achtste monumentale zege in zijn carrière, bovendien. Hij is pas de derde wielrenner in de geschiedenis die drie keer op rij de beste is in de Hel van het Noorden (Francesco Moser van 1978 tot en met 1980 en Octave Lapize van 1909 tot en met 1911) en hij hoort nu al bij de acht succesvolste mannen in monumenten. “Het is heel speciaal,” concludeert hij ook zelf.

Specialer is misschien nog wel de manier waarop zijn laatste overwinningen tot stand zijn gekomen. Want de drie duels met Pogacar zorgen ervoor dat dit klassieke voorjaar misschien wel het mooiste ooit is geweest. Met twee uitzonderlijke renners die op verschillende terreinen een vergelijkbare strijd uitvechten. Niet bang om te verliezen, puur rijdend voor de zege. Met Van der Poel uiteindelijk als winnaar van die tweestrijd, als de koning van het buitengewoon heroïsche voorjaar.

Wederzijdse waardering

“Ik denk dat er best wel wat waardering mag zijn voor hun duel, dit voorjaar,” duidt Adrie van der Poel. “Ik plaats Pogacar om heel eerlijk te zijn nog net iets boven mijn zoon, omdat hij het ook nog in de Tour de France laat zien. Maar ze moeten echt heel erg sterk zijn, ook tussen hun oren, om dit steeds te kunnen. En ze gaan altijd van eigen kracht uit.”

En hebben dus waardering voor elkaar. Zoals zijn vader zijn bewondering uitspreekt voor Pogacar, zo doet Van der Poel dat zelf ook. “Hij is de enige coureur die dit kan,” zegt hij. “En hij is pas 26, er komt nog veel aan.” Van der Poels teammanager Philip Roodhooft vindt dat de neutrale wielerliefhebber Pogacar dankbaar moet zijn voor zijn aanwezigheid in klassiekers als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. “We moeten ervan genieten dat hij hierheen wil komen en dat ook nog op een sublieme manier doet.”

Want dat hij deze Pogacar dit voorjaar op de belangrijkste momenten twee keer heeft verslagen, zet een extra uitroepteken achter de status van Van der Poel als een van de beste klassieke renners aller tijden. Dat onderstreept ook de Sloveen. “Hij is een geweldige kampioen. Een van de beste coureurs in de wereld en het is een grote eer om tegen hem te rijden. Als ik een kind was, zou hij mijn idool zijn. Tegen Mathieu racen, geeft me ook extra motivatie. We moeten daarvan genieten.”

Moeizaamste overwinning

Voor genieten krijgt Van der Poel nu pas tijd, nu hij vakantie neemt. Want het gevecht met Pogacar is ongelooflijk zwaar geweest, zeker aangezien hij ook nog flink ziek werd in aanloop naar de Ronde van Vlaanderen en daar langzaam van herstelde. De pijn en de vermoeidheid die hij bij het binnenrijden van het velodroom in Roubaix voelt, zorgen er dan ook voor dat hij dit als zijn moeizaamste overwinning rangschikt, niet als zijn mooiste.

Van der Poel: “Dat was die van vorig jaar, in de regenboogtrui. Toen had ik ook mijn beste gevoel op de fiets, het gevoel dat ik over de stenen vloog. Nu heb ik elke steen gevoeld.”

Misschien verandert zijn gevoel nog als de impact van deze overwinning is ingedaald. Want de wielerliefhebber zag een gevecht dat ze nooit meer gaan vergeten. En Van der Poel zal de collectieve herinnering ingaan als de grote winnaar van die strijd.