Hoeveel marathons wil Anne Luijten (31) nog lopen? ‘Ik had het vandaag in Rotterdam heel erg zwaar’

Op de persconferentie van de Rotterdamse marathon hield Anne Luijten vrijdag nog een mooi betoog over de waarde van haar vaste gangmaker, Niels Esmeijer. Niet alleen een goede loper die zich voor de vierde keer in dienst van haar zou stellen, ook iemand die precies weet waar ze tijdens een marathon behoefte aan heeft. En vooral ook waaraan niet. Een vertrouwensband hebben de twee ontwikkeld, vertelde Luijten, en dat gaf haar rust.

Maar die steunpilaar kreeg een dag voor de wedstrijd een stevige klap te verwerken. Esmeijer moest tijdens een laatste trainingsrondje uitwijken voor een scootmobiel, maar raakte daarbij een lantaarnpaal. “Hij had even geen lucht,” zei Luijten gistermiddag.

Toch stonden de twee een dag later gewoon samen aan de start, maar halverwege kreeg Esmeijer last van zijn bovenlijf en op 30 kilometer stapte hij uit – en dan begint het natuurlijk pas echt. Hoewel Luijten eerlijk toegaf dat ze zelf ook niet in absolute topvorm verkeerde. Haar tijd van 2.31,27 was fors langzamer dan haar pr (2.26,36) en ook trager dan haar doel voor deze editie (2.30).

Vanaf nul beginnen

“Die plakkers op mijn benen zaten er niet voor de show. Ik heb de laatste vier weken hamstringproblemen gehad,” bekende de beste Nederlandse loper van de dag, die dertiende werd.

En dat na een toch al verre van zorgeloze voorbereiding. Na de Spelen van Parijs, waarin Luijten vijftigste werd, hoopte ze ‘op die olympische vibe’ haar volgende wedstrijden te gaan lopen. Maar ze had pijn in haar kuit en die werd steeds hardnekkiger. Maanden kon ze nauwelijks trainen. En zo sloeg de twijfel toe. Zou dit het einde van haar carrière inluiden?

Pas toen een fysiotherapeut aanraadde om een dry needling-behandeling te doen, en ook haar rug werd rechtgezet, verdwenen de klachten. “Maar om dan vier maanden voor de marathon vanaf nul te moeten beginnen, is niet niks.”

Het is ook lastig om aan een marathon te starten met het besef dat een persoonlijk record er niet in zit, vertelde Luijten. Door de stevige wind waren de omstandigheden ook niet ideaal. Toch baalde ze van haar tijd boven de 2,5 uur. “Maar de opluchting overheerst. Ik had het vandaag heel erg zwaar. Of je nou topper bent of recreant, het is voor iedereen hetzelfde: het is een verschrikkelijk roteind.”

Niet eindeloos door

Pal na de finish vertelde ze bij de NOS dat het wel eens een van haar laatste marathons kan zijn geweest. Later, in de persconferentie, bekende Luijten dat de emotie daarbij een rol speelde. “Bij die laatste twaalf kilometer denk je: wil ik echt nog een keer door deze ellende? Maar het feit is dat je als vrouwelijke topsporter met de wens om een gezinnetje te stichten, dit niet eindeloos kan voortzetten. Maar ik moet het hier eerst met mijn man over hebben. Laat ik er nu in mijn emotie geen grote uitspraken over doen.”

Enerzijds lonkt het WK in Tokio, in september. Daar zou Luijten graag haar klassering van ‘Parijs’ verbeteren. Anderzijds wordt het in de warme en vochtige Japanse nazomer vermoedelijk een loodzware marathon. En is er in oktober ook de Amsterdamse marathon, die zijn vijftigste editie viert.

Hoe dan ook is het waarschijnlijk dat Luijten een van haar laatste marathons heeft gelopen. Ze was zo helder om dat bij de laatste kilometer te beseffen en te gebruiken. “In Rotterdam kun je altijd op het publiek terugvallen. Al die mensen bij de Gele Kanarie, en op de laatste paar honderd meter. Ik besefte dat ik ervan moest genieten en heb dat ook gedaan. Ook al had ik ondertussen de grootste moeite om mijn ene voet voor de andere te krijgen.”