Met toenemende verbijstering luisterden de oud-klasgenoten van André Hazes naar de flarden van een jeugd aan diggelen

“Echt zó’n mooie tijd eigenlijk wel, hè?” zegt André Hazes met de glimlach van een kind. Hij voelt het echt, vrolijke weemoed over zijn basisschooltijd in Baambrugge. Door presentator Rob Kamphues is hij oog in oog gezet met een paar klasgenoten en twee juffen van toen voor het programma De Klassenavond, een nieuwe versie van Klasgenoten (1985 - 2017). Het idee: bekende Nederlanders die met klasgenoten herenigd worden en herinneringen ophalen uit zorgeloze tijden.

Maar zorgeloos, dat was het helemaal niet voor de zoon van ’s lands geliefdste volkszanger wiens reputatie postuum steeds verder afbrokkelt. Zo bekende zijn weduwe Rachel onlangs dat ze nog maar vijftien was toen ze als kinderoppas voor het eerst met haar latere echtgenoot in bed belandde.

Ook zoon Hazes houdt hem niet heel in De Klassenavond, waar hij een beeld schetst van een krankzinnige jeugd. Thuis aan de Vinkeveense Plassen was Hazes bang voor z’n vader, wiens drankprobleem het hele gezin in een houdgreep hield. Toen hij op z’n achttiende nog eens terugging naar die plek, kotste hij de hele boel onder van alle trauma’s die omhoog kwamen.

Hoe dat zich op school manifesteerde, bleek even ontroerend als hartverscheurend: Hazes werd smoorverliefd op zijn juf Wilma. Omdat ze liefde, warmte en vertrouwen gaf, omdat ze hem zag. En dat was voor het eerst in zijn leven, want thuis was het er niet. Hij blikt er met het nodige zelfinzicht op terug, maar geen wonder, want met – naar eigen zeggen – duizenden keren therapie.

Met Kamphues vaart hij nog één keer langs het huis waar hij als jongetje zulke verknipte dingen meemaakte. Hij kan er nog steeds amper naar kijken. Als hij vertelt hoe hij als achtjarige het bloed van zijn vaders gezicht dept na een escalatie met een kwade dronk en een barkruk, snapt u waarom – een messcherp topje van de ijsberg is het. Dat het gezin daarna uit elkaar gevallen is en hoe hijzelf in een blijvende identiteitscrisis verkeert, opeens is het allemaal te begrijpen.

Dat begrip sijpelt ook binnen bij z’n juffen en klasgenoten, die met toenemende verbijstering de flarden van een jeugd aan diggelen aanhoren, maar tegelijk de sfeer er een beetje inhouden met luchtige updates over hun eigen leven en verhalen over kattenkwaad en de eerste zoen, allemaal toen. Hazes hoort het opgewekt aan, met die glimlach van een kind dus, eentje die beseft dat hij leeft.

Meer tv-recensies? Lees alle afleveringen van Han Lips in ons archief. Lees ook de wekelijkse rubriek Sterrenstof, waarin we de mediaweek doornemen.