Een blikjesmachine à la Holle Bolle Gijs uit de Efteling: is dat nou te ingewikkeld?

Telkens als ik zo’n bij de jacht op statiegeld vernielde prullenbak of opengescheurde vuilniszak tegenkom, pieker ik over een oplossing voor het blikjesprobleem. In eerste instantie dacht ik aan Holle Bolle Gijs, bij de Efteling. Mensen gooien graag hun vuilnis in zijn open mond, omdat ze een beloning krijgen: een ‘persoonlijk’ bedankje van Gijs.

Het moet toch niet al te ingewikkeld zijn om iets dergelijks voor blikjes te ontwerpen. Het apparaat moet natuurlijk alles uitspugen dat géén blikje is, en mag niet open te breken zijn. Ook moet de beloning gevarieerder zijn dan een bedankje, anders gaat het gauw vervelen. Misschien kan het apparaat diverse liedjes ten gehore brengen? Liefst met een vuilnisthema, natuurlijk, zoals Trash van de New York Dolls, House Full of Garbage van Shellac, Piece of Crap van Neil Young, I’m the Slime van Frank Zappa... de mogelijkheden zijn legio.

Minder ludiek, maar ongetwijfeld minstens even effectief: het statiegeld wordt verhoogd naar 1 euro per blikje. Dat vindt bijna iedereen te veel om weg te gooien. Zet her en der op straat automaten neer waar je die blikjes in kunt werpen (ze verdwijnen onder de grond in een container, waar niemand erbij kan behalve de gemeentereiniging). De automaat keert onmiddellijk 1 euro uit, in klinkende munt. Dan hebben we voortaan allemaal weer wat kleingeld in onze zak, om aan een bedelaar te geven, en dan hoeven de bedelaars geen vuilniszakken meer te slopen.

Nou ja, dat zal wel weer niet ‘haalbaar’ zijn. Opeens dacht ik, niet zonder weemoed, terug aan Moskou.Toen ik daar begin jaren negentig kwam wonen waren blikjes frisdrank nauwelijks te krijgen. Wél stonden er overal in de stad automaten waar je na inworp van 1 kopeke (ongeveer 5 cent) een glas bruiswater kon tappen. Voor 2 kopeken gaf de automaat je er een scheut limonadesiroop bij.

Er stond een stevig drinkglas bij die automaat, en een fonteintje om het mee af te wassen. Als je geen muntje van 1 kopeke op zak had, kon je dat gerust aan een voorbijganger vragen. (Datzelfde gold trouwens voor een sigaret). Ja, op communisme valt wel een en ander af te dingen, maar er zaten ook grote voordelen aan.

Zou zoiets nou geen goed idee zijn voor Amsterdam? Een aluminium bekertje is hier waarschijnlijk handiger dan een drinkglas, met het oog op vandalisme. Je kunt mensen keuze geven uit diverse smaken siroop en de ‘heftigheid’ van de prik. Laat ze 50 cent per portie betalen, dan maakt de gemeente nog winst ook, en we zijn voorgoed van het blikjesprobleem verlost.

Geniaal, al zeg ik het zelf, maar helaas, naar mij wordt nooit geluisterd.

Sylvia Witteman (1965) is columniste en schrijfster. Drie keer per week lees je hier haar column. Lees alle columns van Sylvia Witteman terug.

Reageren? s.witteman@parool.nl