Waterpolosters van De Zaan spelen historische Europese finale in Amsterdam: ‘Onze tegenstanders trainen véél vaker’

Van haar werkgever kreeg fysiotherapeut Nerida Drewes (29) vorig jaar een paar extra vrije dagen, op voorwaarde dat ze aan zichzelf zou denken. Al haar vakanties waren namelijk opgegaan aan haar sport waterpolo bij ZV De Zaan in Zaandam.

Drewes hoefde niet lang na te denken hoe ze die compensatiedagen zou inzetten. Geen cocktails op een tropisch eiland of stedentrip naar Londen of Parijs, nee, ze plakte een paar dagen aan de kerstperiode vast en bleef lekker thuis. Rustig bijkomen, omringd door familie en vrienden – daar had ze behoefte aan.

Dat ze al haar andere vrije dagen heeft ingezet voor haar sport – het is niet voor niets geweest. Samen met haar teamgenoten bij De Zaan staat Drewes zaterdag in deel twee van de finale van de Euro Cup, het tweede Europese toernooi, tegen Pallanuoto Trieste uit Italië. De eerste wedstrijd, in vijandelijk water, hebben de Zaandammers gewonnen met 9-10.

Snel en doelgericht

Nooit eerder in haar ruim tien jaar lange carrière speelde Drewes een Europese finale. “Dit is niet alleen de mooiste wedstrijd van het jaar, maar misschien ook wel mijn grootste wedstrijd ooit,” zegt Drewes. Ook voor haar club kan zaterdag 5 april 2025 een historische datum worden: het is dertig jaar geleden dat er een Europese prijs werd gewonnen. Alle 650 beschikbare kaarten zijn al een tijdlang uitverkocht, de wedstrijd begint om 20.30 uur.

“Hoe bijzonder onze prestatie is?” herhaalt Drewes de vraag. “We spelen tegen ploegen die tien keer per week samen trainen. Ik lig vier keer per week in het water. Naast de krachttraining.”

In een van de laatste trainingen toont Drewes, verstopt onder een witte badmuts, haar wapens. De voormalig international staat onder meer bekend om haar snelheid. In de sprints blijkt ze sneller dan teamgenoten. Ook dan Lieke Rogge in de baan naast haar, een van de vier waterpolosters van Oranje in de ploeg. In de afwerkoefening schiet ze met scherp; in het verleden won ze twee keer de topscorerstitel van de eredivisie.

Het badwater van De Slag, waar thuiswedstrijden te midden van Zaanse hoogbouw plaatsvinden, wordt zaterdag ingeruild voor het Sloterparkbad in Amsterdam Nieuw-West. De reden: een te kleine tribune in Zaandam, met amper honderd plekken, en een zwembad dat te klein is voor Europese duels.

Bijna gestopt

Veel scheelde het niet of Drewes had nooit meer een finale van dit formaat gespeeld. Amper twee jaar geleden wilde ze, na zeven seizoenen bij UZSC uit Utrecht, stoppen met waterpolo, of misschien doorgaan op een lager niveau. “Ik was het plezier kwijt. Wanneer je dan vier avonden per week moet trainen na werktijd, is het echt wel zwaar. Dat begon mij steeds meer tegen te staan. Tot Mick van den Bree belde.”

Van den Bree is de architect van het succes genoemd. In het verleden een gerenommeerde speler en doelpuntenmaker, net als Drewes, maar tegenwoordig hoofdcoach in het begeleidingsteam van vier bij De Zaan. Geen harde drilmeester die met de zweep langs het water staat, maar een moderne coach die weet dat er meer bestaat dan sport.

“Hij weet waar wij allemaal druk mee zijn,” zegt Drewes, die afgelopen jaar vakantiedagen besteedde aan Europese uitwedstrijden in onder andere Hongarije, Griekenland en dus ook Italië. “In een drukke periode is hij de eerste die voorstelt een avond vrij te nemen om weer op krachten te komen.”

Uitgefloten in Triëst

Die aanpak werkt. Wie de geschiedenis van de Europese toernooien bekijkt, ziet vooral ploegen uit Zuid-Europa die de dienst uitmaken. Maar na donkere jaren klimt het Nederlandse waterpolo, vooral bij de vrouwen, weer omhoog. Dat is niet alleen aan Van den Bree te danken, maar ook aan het feit dat internationals in Nederland blijven spelen. Waar ze voorheen naar het buitenland trokken om geld te verdienen, trainen ze tegenwoordig met hun club en met Oranje.

Nog kort even terug naar drie weken geleden, naar de eerste van twee ontmoetingen in de finale van de Euro Cup, waar Drewes en haar teamgenoten door 500 Italiaanse fans van Pallanuoto Trieste hartstochtelijk werden uitgefloten. Dergelijk vijandig gedrag hadden ze nog maar zelden meegemaakt.

Met de halve finale van een jaar geleden in het achterhoofd – De Zaan verloor van dezelfde tegenstander – startten de Nederlandse waterpolosters voortvarend. Toch was de stand kort voor het einde gelijk. De Italiaanse vrouwen misten in de slotseconden zelfs een gigantische kans, waarna Drewes in de tegenaanval een laatste poging deed. Met nog 0,8 seconden op de klok maakte ze haar derde en beslissende treffer. En daardoor heeft De Zaan in Amsterdam genoeg aan een gelijkspel om deze Europese hoofdprijs te veroveren. Drewes: “Daar had ik die opgeofferde vakantiedagen wel voor over.”