/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F04%2F7zspYxjazOG4nd1743666553.png "Thomas van Groningen")
Nieuwe Revu ontmoet Thomas van Groningen
Waar? In zijn woonplaats Tilburg. Nog iets genuttigd? Koffie. Verder nog iets? Tijdens zijn journalistieke opleiding raakte Thomas geïnteresseerd in hoe bedrijven achter pretparken werken en wat er allemaal speelt in die wereld. Met Maurice de Zeeuw bespreekt hij in de podcast ThemeTalk wat er allemaal aan de hand is in de miljardenbusiness en wat attractiebouwers en ontwerpers nu weer voor nieuws hebben bedacht. Zo was Thomas laatst nog in DisneySea in Japan, waar ze een werkende vulkaan hebben nagebouwd en een attractie rond Peter Pan waarin het lijkt alsof je echt boven Londen vliegt. De beste achtbaan van dit moment vind je volgens Thomas in Phantasialand, Duitsland: ‘Je gaat niet over de kop, maar de Taron is van begin tot eind één grote adrenalinekick. Dat blijft maar gaan.’
Hoe bevalt het nou, ineens boegbeeld zijn van een compleet nieuwe talkshow?
‘Een mooie uitdaging. Ik heb wel het gevoel dat het op mijn lijf geschreven is, omdat het gaat over allemaal nieuwsonderwerpen die ik interessant vind. Ik vind het leuk dat de redactie elke keer met een lijstje onderwerpen komt waarvan ik zelf ook denk: hé, leuk om het hierover te hebben. Dat is best wel positief. Ik vind het ook echt een mooi programma.’
Ja, ben je blij met wat jullie neerzetten?
‘Het is een nieuw programma, dat is in het begin altijd zoeken. Maar ik ben blij dat ik er onderdeel van ben. Ik ben van WNL naar Talpa gegaan als politiek verslaggever van Hart van Nederland en Vandaag Inside. Als vervolgens aan je wordt gevraagd of je Art Rooijakkers bij Nieuws van de dag wilt vervangen, omdat hij tijdelijk met stemproblemen thuis zit, dan zeg je natuurlijk ja. Al is het maar omdat je daarna kunt zeggen: ik heb een talkshow gepresenteerd.’
Van het vrij linkse podium bij Op1 naar een volledig rechtse setting bij SBS6. Schuurt dat niet?
‘De grap is dat Nieuws van de dag meteen als rechts journaal werd neergezet, terwijl dat in de praktijk volgens mij wel meevalt. Ik vind het niet per se rechts, wat misschien gek klinkt, omdat we vaak gasten aan het woord laten die soms wat rechtser zijn: Henk Westbroek, Lale Gül, Wierd Duk. Maar in het programma benaderen we het nieuws en de journalistiek op dezelfde manier als we dat bij Op1 deden. Eerst de feiten presenteren, daarna kunnen onze gasten er iets van vinden. In die zin is mijn werk niet echt anders geworden, al is het natuurlijk wel zo dat ze onderwerpen kiezen die dichtbij de kijkers van SBS liggen. Dat zijn andere onderwerpen dan bij de publieke omroep. Daarom kunnen mensen het zien als een programma dat uitgesproken rechts is, maar volgens mij moeten we een beetje af van dat links-rechtsdenken.’
Waarom heb je omroep WNL vaarwel gezwaaid?
‘Bij de publieke omroep maakte ik deel uit van Café Kockelmann. Dat vond ik een mooi, fijn en goed programma, maar het was maar één keer per week. Van maandag tot donderdag moest ik op mijn handen zitten. Dat vond ik moeilijk. Ik wilde meer, maar dat kon niet. Er was niet meer zendtijd. Bij andere talkshows aanschuiven mocht ik van de publieke omroep ook niet, daar deden ze heel moeilijk over. Toen kwam dit voorbij, omdat Sam Hagens naar Goedemorgen Nederland ging. Ik dacht: daar kan ik iedere dag iets maken. In dat gat ben ik gesprongen.’
'Collega's zeggen vaak tegen me dat ik na een uitzending niet op sociale media moet kijken, maar die neiging voel ik dan toch'
Hoe reageerde je collega’s van de publieke omroep op je overstap?
‘Die snapten het niet allemaal. De publieke omroep is voor veel mensen een instituut waar je zou moeten willen werken. Dat ben ik de laatste jaren iets anders gaan zien. Ik vond het mooi om er te zitten, maar tegelijk wil ik wel de kans krijgen om dingen te maken. Ik wil aan mensen die niet de hele dag met politiek bezig zijn uitleggen wat er vandaag in Den Haag is gebeurd. Waar ik dat dan doe, bij de publieke omroep of bij SBS, dat maakt me niet zoveel uit.’
Ben je gevoelig voor de mening van anderen? Of bewandel je je eigen pad?
‘Ik trek me dat wel aan. Collega’s zeggen vaak tegen me dat ik na een uitzending niet op sociale media moet kijken, maar die neiging voel ik dan toch. Dat is ontzettend schizofreen, want de ene minuut lees je dat je het geweldig hebt gedaan en een minuut later dat je verschrikkelijk bent en iemand z’n tv vanwege jou het uit raam wil gooien. Dat relativeert wel lekker. De beste tip die ik op dat vlak ooit kreeg, kwam van Peter Pannekoek. Hij zei: “Niemand vindt je zo stom als ze zeggen op sociale media, maar ook niemand vindt je zo geweldig als ze live tegen je zeggen.” Het zit ergens in het midden.’
Je bent opgegroeid in Zwijndrecht. Was je toen al zo’n politieke junkie?
‘Nee, ik wilde radio-dj worden. Mijn grote voorbeelden waren Edwin Evers en Robert Jensen. Toen kon je dat nog zeggen, nu niet meer. Jensen heeft echt een afslag genomen. Helaas, want hij was een groot talent. Jammer dat hij dat nu op zo’n manier inzet dat ik het niet meer beluister of bekijk. Rond m’n vijftiende stak ik al m’n tijd in radiomaken. Eerst bij de lokale radio van Zwijndrecht, daarna bij Drechtstad FM. Het was een te gekke hobby. Een tijdje terug ben ik even invaller geweest bij Radio 1, binnenkort ga ik dat ook een tijdje doen bij BNR. Dat zijn leuke uitstapjes, maar het is me niet gelukt om mijn jongensdroom waar te maken.’
Waarom ben jij niet de nieuwe Edwin Evers geworden?
‘Als dj moet je op een bepaalde manier praten, timing hebben. Daar was ik niet goed genoeg in. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar de enige reden dat ik na de havo journalistiek ben gaan studeren, was omdat ze op die opleiding een radiostudio hadden. Ik dacht: dan kan ik toch nog iets met radio doen. Maar die hele studio heb ik amper vanbinnen gezien, dat zat niet in het lespakket. Journalistiek ben ik pas tijdens die studie interessant gaan vinden. Er ging eigenlijk een wereld voor me open. Van jongs af aan las ik het nieuws, ik keek er ook naar. Maar ik merkte pas in mijn studententijd dat het ook heel mooi is om nieuws te maken.’
Je komt uit een echte politiefamilie. Wat vonden je ouders ervan dat je koos voor een microfoon in plaats van de wapenstok?
‘Mijn ouders zijn allebei politiemensen, twee ooms werken bij de politie, mijn opa – die ik nooit heb gekend – was ook politieman. Soms, als ik op de snelweg rij en zie dat iemand me rechts inhaalt of asociaal rijgedrag vertoont, denk ik nog weleens: was ik toch maar politieagent geworden, haha. Maar nee, ik heb nooit spijt gehad. Behalve dan van het feit dat ik mijn studie journalistiek niet heb afgemaakt.
Na mijn laatste stage kon ik blijven werken bij BNR en dat vond ik zo leuk dat ik geen zin meer had om terug naar school te gaan. Ik liep vertraging op, liet de boel verslonzen en heb toen gezegd: de mazzel, ik ga gewoon fulltime werken. Roelof Hemmen zei in die tijd tegen me dat je zo’n diploma ook helemaal niet nodig hebt. Achteraf een heel slecht advies. Ik kom nu weleens bij journalistieke opleidingen om een praatje te houden en dan zeg ik altijd: maak het af, anders blijf je zitten met een studieschuld.’
Hoe groot was je schuld?
‘Ik weet het niet precies, maar ik ben nog steeds aan het afbetalen. Dus wel veel.’
Je bent inmiddels niet meer weg te slaan van het Binnenhof. Wat maakt de Haagse bubbel voor jou zo onweerstaanbaar?
‘Dat er besluiten worden genomen die mensen direct raken. Wat daar gebeurt, merk je meteen in het dagelijks leven. Denk aan de coronatijd: zeven miljoen mensen keken naar de persconferenties van Rutte, omdat daar werd bepaald of je nog naar de kroeg of het terras mocht. Politiek gaat uiteindelijk over de gewone man. Dat vergeten we weleens. Elke vier jaar komen alle partijen ineens met: hé, hallo, kijk naar ons! De rest van de tijd vergeet het publiek soms dat politiek er is of andersom. Terwijl er echt wel een lijntje ligt tussen die twee.’
Voor buitenstaanders oogt politiek vaak als een stoffige bedoening. Zit er ook een spannende kant aan?
‘Ja, ik vind het vaak heel spannend. Gaat iets het halen of niet? Wat gaat die persoon doen? Soms zeg ik: “Het wordt een spannende dag in Den Haag.” Maar ik probeer daar voorzichtig mee te zijn, want je moet er als politiek verslaggever geen sportwedstrijd van maken. Bij sport – ik ben voor Feyenoord – ben je je teleurstelling tien minuten na het eindsignaal alweer kwijt. Maar in Den Haag is er nooit een eindsignaal. Er wordt een besluit genomen en dat heeft effect op mensen. Het is eigenlijk een heel spannend spelletje dat ze spelen, maar het is geen soap. Hoewel, het is natuurlijk vaak wel een soap. Maar dat mag je van mij niet opschrijven, hè?’
Den Haag is een ons-kent-onswereldje waarin iedereen elkaar de bal toespeelt. Kom je daar als relatieve nieuwkomer makkelijk tussen?
‘Nee. Ik vind mezelf ook nog steeds een buitenstaander. Mijn netwerk kan echt beter, ik ken nog steeds niet iedereen. Er zijn veel delen van Den Haag waar ik niet weet wie ik moet hebben. Dat is complex en ingewikkeld. Wat mij heeft geholpen, is dat ik bij BNR door mijn voorganger goed ben ingewerkt. Toen ik eenmaal op tv kwam – eerst bij Vandaag Inside en later bij Op1 – gingen er steeds meer deuren voor me open. Maar ik merkte ook dat ik soms een beetje werd gebruikt. Ik kreeg vaak alleen informatie waarvan politici wilden dat ik die op tv noemde. Dat is in Den Haag wel een dingetje.’
Jouw interviews zijn vaak scherp en net even anders dan anders. Hoe zorg jij ervoor dat je niet wordt afgescheept met slappe quotes?
‘Ik ga expres achteraan staan bij een groep journalisten. Dat werkt twee kanten op, want collega’s denken: sympathiek, hij laat me voorgaan. Maar ondertussen hoor ik wat er al is gezegd, waardoor ik mijn vragen op zo’n manier kan aanpassen dat een politicus niet wegkomt met een standaardantwoord. Dat is een truc die ik al jaren toepas, net als het expliciet benoemen van dingen. Dat heb ik een beetje afgekeken van Wilfred Genee. Zijn credo is: als iemand zich bijzonder gedraagt, op wat voor manier dan ook, merk dat dan gewoon op. Stel: een politicus herhaalt zichzelf, dan zeg ik: “Dat heeft u net ook al gezegd.” Dan krijg je vanzelf iets anders.’
Sommige politici lijken maar wat te roepen, zonder verstand van zaken te hebben. Maak jij je daar zorgen over?
‘Nee, want zelfs de slechtste minister die we hebben – ik zal geen namen noemen – is nog steeds beter ingelezen dan 99,9 procent van de mensen in Nederland. Er komt veel op politici af en ik denk dat ze allemaal hard werken en hun best doen. Besturen is totaal anders dan vanaf de zijlijn iets vinden van beleid, hè? Het is echt een ander vak, maar wel een vak dat je kunt leren, als je het goed aanpakt. Kijk maar naar Fleur Agema, minister namens de PVV. Zij moest enorm wennen aan haar nieuwe functie, maar je ziet dat ze steeds meer ervaring krijgt als bestuurder. Je moet die mensen ook even de tijd geven, denk ik. We zijn te snel geneigd om ministers die net beginnen meteen weg te zetten als ongeschikt. Als ze domme politieke keuzes maken, reken ze dan daarop af. Maar domme interviewantwoorden zijn nog geen bewijs dat ze niet capabel zijn.’
Hoe blijf jij neutraal in een omgeving waarin iedereen elkaar de tent uit vecht?
‘Ik heb natuurlijk ook weleens een mening, maar ik probeer om in mijn duiding of verslaggeving beide kanten te belichten en niet te laten doorschemeren wat ik er zelf van vind. Het wordt soms ingewikkeld als ik merk dat iemand aan tafel bij bijvoorbeeld Vandaag Inside maar één kant van het verhaal vertelt. Vervolgens ga ik de andere kant belichten, wat meestal resulteert in reacties van kijkers dat ik wel links of rechts zal zijn. De ene dag ben ik extreemrechts, de andere dag extreemlinks.’
Geef je prijs waarop je stemt?
‘Nee, dat hou ik strikt geheim.’
'Victor Vlam ging in een podcast zelfs openlijk bespreken of iemand met mijn gewicht wel op televisie mag komen. Dat ergert me enorm'
Wat levert je bijdrage aan Vandaag Inside je op?
‘Ik keek het programma al toen het nog puur over voetbal ging. Het voelt voor mij niet als werk, maar als een leuk uitje. Dat is me ook wat waard. Daarnaast vind ik het zinvol om daar als politiek verslaggever te zitten, want er wordt van alles geroepen. Dan is het goed als ik – of Raymond Mens, of Merel Ek – vanaf de bar zegt: “Ho ho, wacht even, je zegt dit nu wel, maar het zit zo en zo.” Op die manier bereik je ook kijkers die anders misschien niets van politiek zouden meekrijgen, waarmee ik niet zeg dat de kijkers van Vandaag Inside dom zijn, absoluut niet. Maar er kijken vaak meer mensen naar VI dan naar andere actualiteitenprogramma’s, juist omdat het overgoten is met een humoristisch sausje.’
Is de humor van Johan Derksen ook jouw humor?
‘Ja, ik moet daar wel om lachen. Ik houd ook heel erg van stand-upcomedy. Je moet door grapjes niet te snel beledigd raken, vind ik. Iedereen zijn eigen ding. Je mag beledigd zijn, maar val mij er niet mee lastig.’
Naast je journalistieke werk ben je actief als dj in het duo Lanterfantje. Is dat jouw manier van ontladen na een hectische week?
‘Ja, ik ben daar gek op. Vanaf m’n veertiende al, toen ik een keer op een hockeyfeest mocht draaien. Ik zette een plaat aan en iedereen ging helemaal los, geweldig. Toen was ik verkocht. Met carnaval gaan we heel Brabant door en zetten we de boel op z’n kop. Dj’en heeft ook veel overeenkomsten met mijn journalistieke werk, als ik er zo eens over nadenk. Het draait allebei om het vasthouden van de aandacht. Ik draai nummers daarom nooit helemaal uit. Als ik na anderhalve minuut mensen zie afhaken, schakel ik naar de volgende. Zo werkt het op tv ook.’
Hoe staat het met je eigen aandachtsspanne?
‘Die is kort. Als ik een lange Kamerbrief moet lezen of een debat moet volgen, merk ik dat ik na één minuut eigenlijk alweer door wil naar het volgende. Tijdens interviews of presentaties heb ik daardoor soms de neiging om mensen te snel te onderbreken. Dan denk ik: nu verslapt de aandacht of ik voel mijn eigen aandacht wegzakken en dan denk ik dat de kijker thuis hetzelfde heeft. Dat moet ik bewaken, want je wilt voorkomen dat je gast niet meer aan het woord komt. Die balans vinden, net die spanning erin houden zonder irritant te worden, is voor mij de uitdaging.’
Drink je als je achter de draaitafel staat zelf ook een biertje?
‘Steeds minder. Ik hou er echt wel van, maar ik merk dat het steeds zwaarder valt nu ik ouder word. De effecten worden groter, dus ik drink gewoon minder. Ik rij altijd als we gaan draaien, dat maakt het ook makkelijk om het te laten staan.’
Alcohol is ook niet handig met jouw jicht, toch?
‘Klopt, ik krijg daar tegenwoordig vrij snel last van. Vlak na carnaval kan ik meestal amper meer op m’n voeten staan, zoveel pijn doet het. Alleen al kijken naar mijn grote teen is op zulke dagen te veel, laat staan aanraken. Dat helpt ook wel om een biertje wat vaker te laten staan.’
Je vertelde laatst op tv openlijk dat je Ozempic gebruikt. Is dat om van die jicht af te komen of omdat je snel wat kilo’s kwijt wilt raken?
‘Dat is omdat ik wil afvallen. Het floepte er ineens uit. Typisch iets voor mij. Ik heb inmiddels zoveel talkshows gedaan – meer dan driehonderd keer bij Op1 gezeten, veel bij VI en bij Nieuws van de dag – dat ik me soms zo op mijn gemak voel dat ik er dingen uitgooi waarvan ik achteraf denk: dat had ik beter niet kunnen zeggen. Het gebruik van Ozempic ligt zo gevoelig. Ik kreeg meteen boze reacties van mensen die zeiden: “Door jou hebben mensen met diabetes 2 niet de juiste medicijnen.” Maar ik heb me laten voorlichten en het middel dat ik krijg draagt niet bij aan dat tekort. Ik ben afgelopen december met Ozempic begonnen en inmiddels 6 kilo kwijt, dus het werkt wel een beetje. M’n maag zit sneller vol, dat merk ik duidelijk. Laatst was ik met mijn vriendin op vakantie in Oostenrijk en kreeg ik een schnitzel gewoon niet op, terwijl ik er vroeger makkelijk nog eentje had besteld. Het nadeel is dat ik meer zin heb in suiker, dus ik snoep nog steeds. En ik heb voortdurend dorst.’
Worstel al je hele leven bezig met je gewicht?
‘Ja, ik heb veel geprobeerd. Sportscholen, diëten, personal trainers. Ik heb ook lang een eetdagboek bijgehouden om precies te zien wat ik at. Het frustreerde me enorm dat ik soms dagen had waarop ik heel weinig at en toch niet afviel. Ik zit goed in mijn vel hoor, daar gaat het niet om, maar ik wil gewoon iets minder wegen, ook vanwege de reacties. In het eerste jaar dat ik op tv was, ging ongeveer elk commentaar dat ik kreeg over mijn gewicht. Victor Vlam ging in een podcast zelfs openlijk bespreken of iemand met mijn gewicht wel op televisie mag komen. Dat ergert me enorm. Verzin eens iets anders om het over te hebben. De inhoud, om maar wat te noemen.’
Heeft je tv-bekendheid je naast haters ook fans opgeleverd?
‘Dat valt wel mee, geloof ik. Ik maak naast mijn werk als politiek journalist een podcast over achtbanen en grappig genoeg zijn de mensen die naar die podcast luisteren veel fanatieker. Zij vinden het leuk om berichtjes naar me te sturen of om me ergens tegen te komen. Dat heb ik bij mijn journalistieke werk totaal niet. Die podcast heeft dus wel echte fans.’
Lig jij weleens gewoon een avondje thuis op de bank?
‘Daar probeer ik echt voor te zorgen, dat ik af en toe even een serie kijk met mijn vriendin. Dat lukt niet altijd, maar ik merk dat ik wel moet opletten dat er een goede balans is. Er is een periode geweest dat ik te veel deed en op het randje zat. Dan keek ik naar mijn agenda en dacht ik: was ik vandaag maar vrij. Als je elke dag moet werken, kun je echt tegen de volgende week gaan opzien. Ik heb ook weleens tegen burn-out-achtige dingen aangezeten. Daarom plan ik nu bewust vrije momenten.’
Waar sta je over vijf jaar? Of ben je niet zo van het vooruitplannen?
‘Het erge is: eigenlijk moet je daar natuurlijk wel over nadenken, bedenken waar je naartoe wilt en daar gericht naartoe werken. Maar bij mij komt alles steeds een beetje vanzelf op mijn pad. Ik probeer daar vooral van te genieten en het voor mezelf zo leuk mogelijk te maken. Ik probeer af en toe – dit klinkt zweverig, maar ik zag het een keer op TikTok voorbijkomen – even bewust stil te staan bij wat ik allemaal doe. Als je maar doorgaat, vergeet je soms stil te staan bij wat je bereikt hebt. Dat inzicht probeer ik vaker op te zoeken.’
- Talpa Network, ANP