Door lintjesgate ontsnapt me een gefrustreerde ‘Aaaaaaaahhh’

‘Aaaaaaaahhh!’, dacht ik, toen Marjolein Faber haar handtekening niet bleek te willen zetten onder de uitreiking van lintjes aan oud-medewerkers van het Coa. Die aaaaahh-gedachte heb ik steeds vaker de laatste tijd. Soms zou ik deze hele column willen vullen met één lange, gefrustreerde aah. ‘Aaaaaaaaaaaaaaaahh!’ Ik denk dat u dan heel goed begrijpt wat ik bedoel.

‘Aargh,’ kan ook.

Steeds als je denkt dat de grens van dit-kan-je-niet-menen is bereikt, komt er nog iets bij. Zodat we wederom kunnen constateren dat zowel in Nederland als daarbuiten mensen van een absurdistische, niet-te-tolereren onbekwaamheid de scepter zwaaien. Clowns van het enge soort. Als het geheel niet zo van haat was doordrongen, hadden we misschien nog kunnen lachen, om Buurman en Buurman op het Binnenhof.

Hoe verzin je het, om mensen die belangeloos hun tijd en energie steken in het makkelijker maken van de nogal zware levens van andere mensen, de erkenning van hun werk te misgunnen. Die handtekening is nooit meer dan een formaliteit geweest, tot Faber hem – bij gebrek aan verbeeldingskracht, lijkt het – politiek maakte. Is dit het enige wat ze nog kon bedenken om de aandacht naar zich toe te trekken? Zo van: het lukt niet zo met dat immigratiebeleid, die ‘terugkeerborden’ liggen al even achter ons, misschien zit hier nog wat in.

Faber lijkt soms een kind met een achterstand, dat mee mag doen aan een spelletje dat ze maar deels begrijpt.

Smakeloosheid

Al past het wel bij de smakeloosheid van radicaal-rechts. ‘Je suis Marine!’ riepen ze deze week, toen Marine Le Pen door een Franse rechtbank werd veroordeeld voor het verduisteren van overheidsgeld. Wat ordinair om zo aan de haal te gaan met de frase die Charlie Hebdo toebehoort, het satirisch tijdschrift waar in 2015 twaalf medewerkers werden vermoord (‘Je suis Charlie’), en die onlangs werd gebruikt als steunbetuiging voor meervoudig verkrachtingsslachtoffer Gisèle Pelicot (‘Je suis Gisèle’).

‘Je suis Marine’, voor een vrouw die op grote schaal fraude heeft gepleegd met belastinggeld. Potsierlijk.

Ondertussen, geheel in lijn met de cultuur die deze idioten in het zadel heeft geholpen, werden kinderboekenauteurs bedreigd vanwege de Week van de Lentekriebels.

Alwéér? Nog stééds? Aaaaahhh!

Over de lintjes zijn we ook nog lang niet uitgepraat. We spreken al van de ‘lintjesaffaire’ en ‘lintjesgate’, de ‘lintjesrel’. Grote kranten maakten er liveblogs voor aan.

“Ik zie soms het beeld voor me dat de hele menselijke familie op het strand zit met de rug naar de zee”, zei de Britse acteur en schrijver Stephen Fry vorige week tegen Arjen Lubach. “Ze bouwen zandkastelen of spelen strandcricket. En achter hun rug komen alle stromen samen in één tsunami.” Fry doelt op AI, kwantumcomputers en andere heftige technologische ontwikkelingen. Je zou er klimaatverandering en fascisme aan toe kunnen voegen: allemaal zaken die op het punt staan ons te overspoelen met een kracht van jewelste.

En waar zitten wij naar te kijken? Lintjesgate.

Aaaaaaaaaaaaahhhh!