Marloes liep met diabetes 250 kilometer door woestijn: 'Kunt meer dan je denkt'

"Lopen in de woestijn is onbeschrijflijk. De natuur is er zo mooi, zo….oneindig. Ik kan dat haast niet uitleggen."

Zittend op een bank op de bovenverdieping van haar eigen sportschool in Enschede, pakt Marloes haar telefoon en swipet door haar foto's.

"Hier, kijk zelf maar." Daar loopt de blonde Overijsselse, boven op een heuveltje. Om haar heen een ontzagwekkende, op het oog eindeloze zee van zand. Onder een goudkleurige hemel wandelt ze de ondergaande zon tegemoet. Een pláátje.

De Marathon des Sables in de Marokkaanse Sahara staat bekend als een van de zwaarste voettochten ter wereld. Dagtemperaturen van ruim veertig graden, amper schaduw en met een rugzak van een kilo of tien, met daarin je slaapzak, matje, kleding en alle voeding die je nodig hebt.

Achter honderden deelnemers loopt met drie kilometer per uur – een rustig wandeltempo - een kameel. Wanneer die je inhaalt, mag je niet meer verder.

Voor niemand is de ultraloop een makkie, maar voor Marloes als diabetespatiënt is de uitdaging nog groter.

Lichaamsbeweging, voeding die anders is dan anders, hitte en vochtverlies hebben allemaal invloed op de bloedsuikerspiegel. Die moest in de woestijn dus extra goed worden bewaakt.

Kunstmatige alvleesklier

Dat deed ze met behulp van een kunstmatige alvleesklier. Dat apparaatje is nog niet op de markt, maar Marloes mocht er tijdens een pilot drie jaar mee testen.

De artificiële pancreas (AP) hield haar bloedsuikerspiegel automatisch op peil. Via een infuus gaf het apparaatje insuline af bij te hoge bloedglucosewaardes en het hormoon glucagon bij te lage. Zelf spuiten hoefde ze dus niet.

"Zolang ik het apparaat goed verzorgde, zorgde het apparaat ook goed voor mij." Die verzorging nam tijdens de woestijnloop dagelijks een uur tijd in beslag.

"Steeds verving ik alle vloeistoffen en infuusjes. Ook moest ik de sensoren vaker vervangen. Omdat er overal zand was, mocht ik dat doen in een speciale verzorgingstent."

Na aankomst in Marokko ontdekte Marloes tot haar schrik dat ze een klein maar onmisbaar onderdeeltje van de AP thuis had laten liggen, een ampul die dagelijks vervangen moest worden.

"Even zag ik het hele avontuur in rook opgaan. Maar het lukte om de ampul die er al inzat met een pincet voorzichtig los te maken. Zo kon ik het met alcohol ontsmetten en steeds hergebruiken."

Zelf ontdekt

Diabetes type 1 is een chronische auto-immuunziekte met veel impact op het dagelijkse leven. Het eigen afweersysteem vernielt cellen die insuline aanmaken, in de alvleesklier. Zonder insuline kun je niet leven, dus moet het hormoon met injecties of een pomp worden toegediend. 

Rond haar twintigste openbaarde haar ziekte zich bij Marloes. Ze werkte in een sportschool en voerde daar bij klanten regelmatig gezondheidschecks uit, inclusief bloedglucosemeting.

"Op een dag, aan het einde van een dienst, kreeg ik ineens ontzettende dorst en moest ik veel plassen. Dat kan wijzen op diabetes, wist ik. Ik besloot mijn eigen suiker te prikken."

Het bleek helemaal mis. "Bij een gezonde spiegel verschijnt op de meter een getal tussen de 4 en 8,5. Bij mij was het 33."

Gevaarlijke hoge bloedsuikerspiegel

Dat kan niet kloppen, dacht ze nog. "Maar bij een tweede meting verscheen in het schermpje alleen nog het woordje high. De waarde is dan zo hoog, dat het apparaat het niet meer kan meten."

Een veel te hoge bloedsuikerspiegel is erg gevaarlijk: "Je kunt zelfs in coma raken."

Ze ging naar de huisarts, die haar met spoed naar het ziekenhuis stuurde. Vijf dagen lag ze daar. "Daar leerde ik meteen zelf insuline te spuiten."

Eenmaal thuis begon een ontdekkingstocht: hoe reageer ik op voeding, op hormonen, op stress? Wat kan nog wel, wat niet meer? "Ik had een aandoening waar ik niet om had gevraagd, maar waarmee ik wel de rest van mijn leven moest gaan dealen."

Sterk lichaam, krachtige geest

Ze wilde weten wat er in haar lijf en in haar hoofd gebeurde. Met die drijfveer ging ze studeren. "Ik begon met een voedingsopleiding. Daarna deed ik de opleiding HBO coaching. Het is even belangrijk om je zowel fysiek als mentaal goed te voelen."

Zo kwam ze zelf vooruit en werkte ze tegelijkertijd aan haar carrière.

Inmiddels is Marloes personal trainer en coach. In haar eigen sportschool helpt ze klanten - met of zonder beperking - te bouwen aan een sterker lichaam en een veerkrachtige geest.

Zien hoe zij groeien en hun grenzen verleggen, maakt haar blij. "Je kunt altijd meer dan je denkt. Dat ondervinden, is het mooiste dat er is."

Ze realiseert zich daarbij heel goed dat triatlons, marathons, de Mont Blanc beklimmen, een ultraloop in de woestijn en hiken door de wildernis – allemaal dingen die zij zelf ooit gedaan heeft – voor veel anderen niet haalbaar zijn.

Weerstand

"Ik had ooit een klant die door een spierziekte amper kracht had. Supermooi als het dan na hard trainen lukt om tien keer achter elkaar op te staan en weer te gaan zitten."

Niet iedereen snapt waarom zijzelf ondanks haar suikerziekte de extremen zo graag opzoekt. "Een ultraloop in de woestijn? Ben je gek ofzo? Dat vragen mensen wel ja."

Ze snapt die vraag: "Uit angst, onzekerheid of onbekendheid ontstaat gemakkelijk weerstand."

Bij Marloes lijkt het onbekende vooral een enorme ontdekkingsdrang aan te wakkeren.

"Toen ik een filmpje van de Marathon des Sables zag, dacht ik: wat is dit dan? Hoe gaaf! Op zo'n moment wil ik meteen uitzoeken wat het precies inhoudt en welke voorbereiding ik nodig heb om het zelf te kunnen gaan doen."

Alles eerst uitproberen

Natuurlijk testte ze verschillende soorten sportvoeding en zorgde ze voor een goede conditie. Maar ze deed veel meer.

In sportcentrum Papendal bezocht ze een zogeheten klimaatkamer, waarin je kunt trainen bij extreme temperaturen.

Toen iemand haar meevroeg op vakantie naar Curaçao, rook ze direct kansen. "Mooi, dacht ik. Daar kan ik in de warmte trainen en experimenteren met de hoeveelheid vocht die ik nodig heb."

Op de dag dat ze thuiskwam, na een nachtvlucht van het Caraïbische eiland terug naar Nederland – stelde ze zichzelf heel bewust ook mentaal op de proef.

Ze deed mee aan de Dutch Coast Ultra Run, een loodzware hardloopwedstrijd van 50 kilometer, tussen Castricum en Den Helder. 's Nachts, met een jetlag.

Puur afzien

"Stel je voor, urenlang rennen in het donker, door de duinen en over het strand. Je hoort de zee ruisen maar ziet bijna niets. Alleen een klein cirkeltje licht voor je voeten, door een hoofdlampje dat je draagt."

Puur afzien, met een toch al vermoeid lichaam. Terwijl ze nooit eerder zo'n grote afstand rende: "Dat was wel een mentale strijd ja, foei. Voor mijn gevoel duurde het oneindig. Ik vroeg mezelf steeds af: waar ben ik mee bezig?"

Ze finishte wél, vertelt ze met een grijns. Zichzelf tegenkomen en toch doorgaan, precies daar ging het om die nacht. "Ik moest die ongemakkelijke gevoelens ervaren, omdat ik ze in de woestijn ook zou tegenkomen."

Die voorspelling kwam uit. "In de woestijn zie je heel in de verte al de finish liggen, maar vervolgens komt die maar niet dichterbij. Dat is verschrikkelijk. Samen met mijn maatje vloekte ik soms het hele alfabet tijdens de laatste kilometers."

Tijdens de een-na-laatste etappe, een tocht van dertig kilometer met al bijna 200 in de benen, kwam Marloes zichzelf hard tegen.

"Na tien kilometer was het mentaal ineens op. Ik had echt helemaal geen zin meer. Bij een checkpoint ben ik een tijdje met mijn ogen dicht gaan zitten. Na wat rust en eten zag ik het weer rooskleuriger in en kon ik verder."

Na de finish was de medaille voor Marloes niet de enige beloning. "Avonturen verrijken mijn leven, maken mij sterker. En hoe veerkrachtiger je bent, hoe beter je overeind blijft tijdens alle uitdagingen die je in het leven tegenkomt."

Breuk met jeugdliefde

Over uitdagingen gesproken, in 2019 gingen Marloes en de man met wie ze vijftien jaar samen was uit elkaar. "Hij was mijn jeugdliefde. Van altijd samen naar alleen, ik moest mezelf echt opnieuw uitvinden. Dat was een zwaar proces."

Marloes kijkt liefdevol naar haar 9-jarige hond Zoef, een grote lobbes die tegen haar is aangekropen op de bank. "Al voelde ik me verdrietig, ik moest met Zoef wel naar buiten. Blijven bewegen en wandelen heeft mij heel erg geholpen."

Naast Zoef hielp – hoe kan het ook anders – een avontuur Marloes weer in het zadel. Een groepshiketocht van een week in de Noorse wildernis, om precies te zijn.

"Normaal gesproken zou mijn vriend 's avonds ons tentje opzetten en zou ik toekijken. Nu deed ik alles zelf. Dat lukte en dat voelde goed."

Ook het leven met amper spullen bleek helend voor haar. "Eten, slapen en kijken naar de natuur om je heen, dat is genoeg om gelukkig te zijn, voelde ik daar."

Pas op de plaats

Ze voelde er ook dat gezondheid écht het allerbelangrijkste is en dat zelfs zij soms ergens een grens moet trekken.

"De sensor van de AP, de kunstmatige alvleesklier, ging tijdens het lopen kapot. Mijn bloedglucose kon dus niet meer gemeten worden."

's Avonds kwam een van de gidsen naar haar toe: "Hij zei: morgen is de zwaarste etappe, we gaan dan verder omhoog de bergen in. Als er iets met je gebeurt, kan een traumahelikopter ons daar niet bereiken."

Marloes besloot de etappe over te slaan en die dag te gebruiken om haar apparatuur weer in orde te krijgen. De dag erna zocht ze de groep weer op.

"Ik was heel blij om er weer bij te kunnen zijn. Die dag regende het urenlang. 's Avonds brak eindelijk de zon door en begon iedereen spontaan te juichen. Dat was zo'n mooi moment."

Even heel verdrietig

Een paar weken geleden was Marloes met haar vriend – haar loopmaatje van de woestijnmarathon, bij wie ze opnieuw de liefde vond – op een feestje. "Ik voelde me daar ineens misselijk, kreeg een droge mond en moest veel plassen."  

Inmiddels heeft ze niet meer de kunstmatige alvleesklier, maar een insulinepomp met een infuus. 

Een slangetje van het apparaat was gebroken, waardoor het niet meer goed werkte. "Mijn bloedglucosewaarde was daardoor veel te hoog. Ik ben meteen naar huis gegaan, ik heb dan echt insuline nodig." 

Even voelde ze heel sterk haar kwetsbaarheid, haar afhankelijkheid van insuline en van apparatuur. "Heb ik die niet, dan blijf ik niet leven. Dat idee maakte me even heel verdrietig."

Een ding staat vast, het gevoel van kwetsbaarheid gaat haar niet weerhouden van het aangaan van nieuwe avonturen. "Ik wil niet in angst zitten. Ik wil leven, ontdekken en zien."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.