Houten lepels doen denken aan een badstof washandje, een van de akeligste sensaties die ik ken

Donald Trump wil papieren rietjes verbieden, las ik, want ‘die werken gewoon niet’. Nu is Trump een krankzinnige, fascistische machtswellusteling (Als je het over Trump hebt hoor je zoiets er altijd bij te zeggen, om te benadrukken dat je echt, echt, écht heel erg tegen Trump bent; een soort ‘overigens ben ik van mening dat Carthago vernietigd moet worden’) maar wat die rietjes betreft heeft hij gelijk. Papieren rietjes worden na een paar slokken zompig en onbruikbaar.

Maar ja, we moeten van die plastic troep af, dát wel. Het bericht over microplastics in onze hersenen, vorige week, kwam hard aan: die zitten door ons hele hoofd, in totaal wel ‘zoveel als een plastic lepel’, stond er in de krant. Nou, ik zag die lepel vóór me, languit, onder mijn schedeldak.

Maar het leven gaat door. Zo bestelde ik gisteren bij de Hema in de Ferdinand Bol een portie erwtensoep, altijd een onschuldig winters genoegen, tot ik daar opeens, tot mijn schrik, een hóúten lepel bij kreeg.

Het was, hoe goedbedoeld ook, een fiasco. Ten eerste kreeg de kostelijke snert er een rauwe houtsmaak van, alsof er vers gezaagde schrootjes in waren meegekookt. Ten tweede, en dat is nog veel erger, heeft hout een akelig droog, schurend mondgevoel. Het doet denken aan bijten in een badstof washandje, een van de akeligste sensaties die ik ken. Ten derde: die lepel was veel te plat om behoorlijk mee te scheppen. Gelukkig was die snert heel dik, maar toch.

Ik at met lange tanden, bevangen door heimwee naar die heerlijk gladde, reuk- en smaakloze lepels van weleer. Toen dacht ik aan dat plastic in ons hoofd. Eigenlijk zou dat een uitkomst zijn. De mens gebruikt maar 10 procent van zijn hersencellen, dus je maakt mij niet wijs dat er ergens tussen de hypofyse en de frontale kwab geen ruimte zou zijn voor een bescheiden plastic lepel (zijn kopje knus tegen de hersenstam gevlijd).

Aangezien de huidige medische wetenschap de prachtigste kunststukjes uithaalt (zoals een beschadigd hart repareren met een ‘levende pleister’), moet het toch ook mogelijk zijn om ergens opzij in onze schedel een luikje te maken, zodat we die lepel eruit kunnen pakken, gebruiken, en vervolgens (wel even afspoelen!) weer netjes opbergen?

Wellicht, daar moet Ikea zich maar even over buigen, past er met een beetje inschikken ook nog een rietje naast. En plastic vergaat niet, hè? We kunnen er ons hele leven mee doen, zuinig en klimaatneutraal. Probleem opgelost, al verzint Trump dan vast wel weer wat nieuws: Trump, zo haast ik mij te zeggen, is natuurlijk een krankzinnige, fascistische machtswellusteling.

Sylvia Witteman (1965) is columniste en schrijfster. Drie keer per week lees je hier haar column. Lees alle columns van Sylvia Witteman terug.

Reageren? s.witteman@parool.nl