‘Sinds corona is het hier allemaal wel flink teruggelopen.’ Die conclusie hoor ik in bijna elke gemeente waar ik als voorganger kom. ‘Digitaal zien we wel een toename aan kijkers hoor’, wordt er soms bijna verontschuldigend aan toegevoegd, ‘maar de kerkgang zelf is niet meer wat het geweest is’.
Ook in mijn eigen gemeente zie ik dit. Met het verschuiven van wat stoelen proberen we de gaten minder te laten opvallen. Vraag je naar de oorzaak, dan wordt er steevast naar corona gewezen.
Ik vraag mij af of dat niet te gemakkelijk is. De coronacrisis was enorm heftig, maar de samenleving is daarna weer grotendeels teruggeveerd. Er wordt meer geconsumeerd dan ooit. De horeca floreert, met hogere prijzen en bezoekersaantallen dan ooit tevoren. Ook onze CO2-uitstoot is weer ver boven oude niveaus. Is het dan wel zo terecht om de terugloop van kerkgangers vooral aan een ‘corona-effect’ te wijten? En waar zijn de stemmen die aan het begin van de coronatijd profeteerden dat een crisis mensen juist terug zou brengen naar de kerk?
