Jan (83) en Tonny (84) hadden in 1958 hun eerste afspraakje: ‘Zonder haar te hebben gesproken was ik meteen verliefd’

Jan (83) en Tonny (84) zijn in 1958 zeventien jaar, als ze hun eerste afspraakje hebben. Jan Jansen: “We woonden allebei in Nijmegen, ik stond voor het raam en zag een heel mooi en sexy meisje langsfietsen, gekleed in het zwart met hoge hakken. Ze stond op haar fiets, want door haar strakke kokerrok kon ze niet op het zadel zitten. Zonder haar te hebben gesproken, was ik meteen verliefd. Ik wist meteen; dit is mijn meisje.”

Jan gaat de volgende dag meteen op onderzoek uit, hij vindt uit dat haar kapper de broer van een goede vriend is. “Ik schakelde hem in om een afspraak te maken.”

Elvis Presley-kuif

Tonny Jansen: “Ik dacht, laten we het gewoon proberen. Die zondag gingen we samen naar de film, op de fiets. Een jongen die mij ook leuk vond, fietste jaloers achter ons aan. Ik vond Jan meteen heel knap, met zijn Elvis Presley-kuif, zwart-blauwgestreept rock-’n-rolljasje en bruine suède instappers met gele gebreide sokken. We zagen er allebei heel anders uit dan de meeste mensen in Nijmegen toen; het was iets wat ons meteen verbond. Onze droom was om Nijmegen zo snel mogelijk te verlaten en samen te werken aan Jans schoenontwerpen.”

In 1962 vertrekt Jan, na een stage bij schoenenatelier Folli in (die ook schoenen ontwierpen voor filmster Sophia Loren), in zijn eentje naar Amsterdam om aan zijn droom te werken; schoenenontwerper worden: “Het plan was om te trouwen en dan samen te verhuizen, maar Tonny’s moeder overleed, dus bleef ze nog een paar jaar in Nijmegen om voor haar jongere broer en zus te zorgen.”

Hij betrekt een piepklein atelier in de Jonge Roelensteeg: “Het was zo groot als een ruim toilet, ik sliep er ook. Twee jaar later trouwden we, in Nijmegen, Tonny droeg een paar schoenen dat ik speciaal voor haar maakte. We kwamen aangereden in een Opel uit 1926, het zag zwart van de mensen.”

Jan en Tonny verhuizen samen naar de Bloemstraat in de Jordaan. Tonny: “We huurden er twee kamers voor dertig gulden per maand, dat konden we toen nèt betalen. We gingen op huwelijksreis naar Parijs, onderweg sliepen we in de auto en picknickten we langs de kant van de weg. Op de terugweg strandden we in Oostende, al het geld was op en een laatste hotelnacht konden we niet meer betalen. Om vijf uur ’s ochtends vroegen we een schoonmaakster bij een cafeetje om koffie. De zaak was nog niet open, maar zij zag aan ons dat we op huwelijksreis waren. Ze gaf ons de sleutel van haar appartement, zodat we bij haar thuis koffie konden zetten. Ze nodigde ons ook uit om te blijven logeren. In de jaren die volgden hebben we nog regelmatig met haar gecorrespondeerd.”

Jan en Tonny vierden vorig jaar op hun trouwdag, 20 juni, hun diamanten bruiloft. In de zestig jaar dat ze getrouwd zijn, hebben ze altijd samengewerkt.

Jan: “Tonny is mijn muze, ik ontwerp de schoenen, zij kiest de kleuren, de prints en het materiaal. Ze heeft ook onze winkels gerund, onder andere die op het Rokin. Vanaf het eerste moment gaat het vanzelf tussen ons, dat is wat mij betreft de enige manier; als je voor een geliefde moet strijden, zit er iets niet goed. Er zijn honderdduizend andere mooie vrouwen op de wereld, maar ik blijf altijd bij mijn eerste liefde. Na al die jaren ben ik nog steeds verliefd op Tonny.”

‘Oudje en jonkie’

Samen krijgen ze twee zoons, Olivier en Lok. Amsterdam blijven ze altijd trouw. Tonny: “Jan werkte soms lange periodes in het buitenland voor schoenfabrikanten, om geld te verdienen voor zijn eigen ontwerpen. We gaven elkaar de ruimte. We delen de passie voor ons werk, maar ook ons gevoel voor humor en interesse voor kunst en cultuur. We gaan graag uit eten, naar de film en theater. Omdat ik een jaar ouder ben, noemt Jan mij plagend ‘oudje’, ik noem hem liefkozend ‘jonkie’.”

Jan: “Onze liefde is alleen maar sterker geworden. Het vertrouwen en het vertrouwde spelen daarin een grote rol.” Tonny: “We kunnen niet zonder elkaar.” Jan: “We zijn nu boven de tachtig, dus de dood komt dichterbij, maar daar hebben het nooit te lang over. We genieten zoveel mogelijk van het leven en van elkaar. Ik ben heel blij dat mijn oeuvre, zo’n vierduizend schoenen van 1961 tot heden, is gecategoriseerd en beheerd wordt door de Firma Hooijer. Ons gezamenlijke levenswerk is in goede handen.”